Nachyliła się nad muszlą i zwróciła śmieciowe jedzenie, którym ostatnio się faszerowała. Brzuch kuł ją niemiłosiernie, przez co zwijała się non stop z bólu. Chwyciła za papier toaletowy, oderwała od niego kawałek, którym wytarła sobie usta, a następnie wrzuciła go do klopa i spłukała jego zawartość, po czym wyszła z kabiny. Znajdujący się tam trzej agenci spojrzeli na nią zdziwieni i zostawili ją samą, zapewne temu, iż była w męskiej toalecie. Gdy zaczęło ją mdlić, ruszyła tak szybko, że nawet nie zwróciła uwagi do jakiej toalety wbiega. Zresztą nie obchodziło ją, co o niej pomyślą inni, bo gdyby to coś dla niej znaczyło, poza życiem zawodowym miała by też osobiste.
    Podeszła do lustra i spojrzała na swoje odbicie. Był to dokładny obraz nędzy i rozpaczy. Blada cera, przetłuszczone włosy, opuchnięte oczy, popękane wargi, ślady jedzenia i wymiocin na twarzy, włosach i fartuchu... Westchnęła mocno i przemyła twarz zimną wodą. W tej chwili jakiś mężczyzna wszedł do toalety.
- Zajęte, nie widać!? – wydarła się w jego stronę, a przerażony facet natychmiast się wycofał. Holi przemyła jeszcze raz twarz i nachyliła się nad kranem łapczywie chlipiąc lejącą się z niego wodę. Gdy zakręciła kran wyprostowała się i spojrzała jeszcze raz na siebie. Dotknęła dłonią mokrego policzka...
- O mój Boże... – mruknęła patrząc w lustro z lekką odrazą i strachem. – Jak ja wyglądam? – Poczuła, że znowu ją mdli, lecz tym razem już nie zwymiotowała. Wolnym krokiem wyszła z toalety i ruszyła do swego laboratorium. Tam czekały na nią na swych miejscach, posłuszne niczym pieski, wszystkie dokumenty. Zaczęła powoli swą monotonną pracę – analizowanie kartek papieru, potem wpisów w bazach danych, poprawianie nieścisłości, odkrywanie nowych i tak dalej... Można by było oszaleć, choć w sumie Rebecca była tego bliska. Ręce się jej trzęsły, oczy miała rozbiegane, wydawało się jej, że każdy, nawet najcichszy dźwięk, słyszała dziesięciokrotnie głośniej.
    Nagle w całym Providence rozległ się głośny i nieprzyjemny dźwięk alarmu, przez który Rebecca aż się skrzywiła. Jedyne, czego teraz jej brakowało, to ewakuacja z budynku. Kobieta chwyciła teczkę, w której miała dotychczas poprawione i uporządkowane dokumenty, po czym wybiegła z laboratorium. Ciekawiło ją, co tym razem się stało. Skręciła w stronę schodów i pośpiesznie zaczęła po nich schodzić. Niepokoiło ją to, iż nie spotkała nikogo innego do tej pory.
    Biegła nieznanym jej korytarzem. Z nerwów i strachu zgubiła się. Było jej słabo - dawno nie spała, a ten wysiłek jej nie służył. Oparła się o ścianę i zsunęła się po niej. Wszystko było zamazane i kręciło jej się w głowię. Zanim zemdlała zobaczyła tylko zieloną plamę zbliżającą się do niej.
    Holi leniwie otwierała oczy, jednak jasne światło nie pozwalało jej tego zrobić do końca. Chciała wstać, jednak ktoś chwycił ją za ramię i z powrotem położył.
    - Musisz leżeć – mruknął Szósty. - Jesteś odwodniona, Twój organizm jest na wykończeniu. Musisz odpoczywać.
    - Muszę wracać do pracy...  – mruknęła, choć w sumie, to jęknęła stanowczo. - A ewakuacja? Co się stało? - spytała słabym głosem.
    - Fałszywy alarm. I nie wracasz do pracy, to zarządzenie Białego, nie moje. Masz wolne i dostaniesz kogoś do pomocy. Musisz wypocząć, śpij... – powiedział, a kobieta, mimo tego, iż nie chciała, zasnęła.
[html]<hr>[/html]
*szuka jakiejś płaczącej emotki* Wiem – najkrótsza i najnudniejsza notka ever, ale! Mam nadzieje, że ostatnia. Z tego, co mam zaplanowane na potem, to chyba tak. Totalnie nie miałem pomysłu na ten rozdział. @_@ Na serio, dlatego Was serdecznie przepraszam za tę stratę czasu.
PS: Doszedłem do takiego wniosku – dziewczyny w opkach znęcają się nad chłopakami, a chłopcy nad dziewczynami... No, przynajmniej na razie. ”D