Biegła, chodź wiedziała, że i tak ją dogoni, że i tak nie ucieknie. Brnęła bardziej w głąb korytarza, im ciemniej było, tym ona bardziej liczyła, że ten jej nie zauważy, że minie ją, a ona ocaleje. Jednak on nie był taki głupi. Dał jej fory, chciał się zabawić, uwielbiał ten moment, moment łowów. Szedł niczym nie wzruszony, nie biegł, nie poruszał się nawet w połowie tak szybko, jak ona, ale i tak, mimo to, z minuty na minute był bliżej niej. Dziewczyna zbiegała po schodach w dół zauważając resztki krwi niezgrabnie wytarte. Widać któraś dalej już nie mogła biec. Wiedziała, że tam na dole nie znajdzie wyjścia, jednak nie da mu satysfakcji, nie umrze bez walki.
Dotarła na dół, oślepiało ją jaskrawe, migające światło z delikatnie kołyszącej się żarówki oświetlającej pomieszczenie. Nadepnęła na coś owalnego, co pękło pod jej ciężarem. Spojrzała w dół, skupiła wzrok, jednak nadal nie mogła niczego dostrzec. Kucnęła więc i wtedy dostrzegła, że stoi na czyimś szkielecie.
- Miała na imię Alison. – odezwał się głos za nią, a ona wstała natychmiast, odwróciła się przodem w jego stronę i oparła się o jakieś łóżko. Światło przestało mrugać i świeciło nie przerwanie, gdy tylko on wszedł, jednak ona tego nie zauważyła. W pełnym świetle dostrzegła, że znajduje się w jakimś dziwnym pomieszczeniu, które przypominało jej prosektorium – szpitalne łóżko z pasami, nożyce, skalpele i inne urządzenia, różne medykamenty. W powietrzy unosił się zapach wilgoci i zgnilizny, jednak te pomieszczenie nie było jego centrum.
Mężczyzna podchodził do niej leniwie. Jego głowa nie była już tak przystojna, nieludzko wykrzywiona w bok, jakby niezgrabnie próbował spojrzeć za siebie, a jednocześnie tego nie robić. Jego ciemnozielone oczy zniknęły, na miejscu których zostały tylko przekrwione białka, a śnieżnobiałe zęby zmieniły się w zdeformowane, długie i wykrzywione kły.
- Zaczynamy... – powiedział, a jego szaleńczy śmiech wypełnił pomieszczenie.

~*~*~*~

    Chłopak nie spał, lecz nie chciało mu się otworzyć oczu, jednak, gdy przypomniał sobie o wczorajszym gościu, gwałtownie usiadł i rozglądnął się – nie było jej nigdzie, więc musiała już wstać. Wstał, a raczej wybiegł z łóżka i wyszedł z pokoju.
- Natalio!? Natalio, gdzie jesteś!? – krzyknął, gdy tylko otworzył drzwi, rozejrzał się na boki i zbiegł po schodach na dół.
- Natalio, jesteś tu? – spytał wchodząc do kuchni, lecz jej tam nie było, w salonie tak samo. Zauważył także, że nie ma jej płaszcza ani butów. Musiała wyjść.
Zrezygnowany Ben opadł na kanapę wyraźnie podminowany. Liczył, że czegoś się od niej dowie, a ona tak po prostu zniknęła. Nienawidził takich momentów, gdy nie wiedział czegoś ważnego, a te momenty zdarzały mu się niestety często.
Chłopak położył się wygodnie, jedną nogę wyłożył na oparcie sofy, a drugą, zgięta w kolanie, oparł na sofie. Ubrany był w krótkie spodenki i koszule, w których spał, a włosy miał w bardzo ciekawym nieładzie. Schował dłonie pod głową i tak leżąc po raz pierwszy czuł, że nic go nie obchodzi, że w końcu ma spokój... Jednak gdy tylko usłyszał dzwonek do drzwi wszystkie zmartwienia wróciły, a towarzyszyła im frustracja. Warknął cicho, jakby chciał, żeby ten ktoś to usłyszał i odszedł, ale zadzwonił tylko jeszcze raz. Wstał i na bosaka poczłapał do drzwi.
- Czego!? – warknął, gdy tylko otworzył drzwi. Dziewczyna, która za nimi stała aż podskoczyła przestraszając się.
- Em... Przepraszam, jeśli Cię obudziłam, nie chciałam... – zaczęła tłumaczyć niebieskooka. Ben, gdy tylko ją zobaczył, złagodniał i było mu głupio, że ją wystraszył.
- Nie, nie spałem i nic się nie stało, to ja przepraszam... Proszę, wejdź. – powiedział otwierając szerzej drzwi.
- Nie potrzebnie wróciłam... - pomyślała – No, ale już to zrobiłam.
- Wybacz, ze tak Cię zostawiłam... Wiem, jestem winna Ci jakiś wyjaśnień, jeśli tyczy się mnie i Kevina... – mówiła wchodząc – Znaczy się... Nie ma mnie i Kevina, i nigdy nie było. To wszystko to jedno porozumienie. Znaczy się... Tak, wyglądało to dwuznacznie, ale sytuacja była zupełnie inna, znaczy się...
Chłopak chwycił ją za ramiona i uśmiechnął się do niej.
- Spokojnie... Nic Ci nie zrobię, nie osądzę, ani nic. Zachowujesz się w tej chwili tak, jakbyś się bała, że Cię ukarzę za wszystko, co powiesz źle...
- Bo się boje... – przemknęło jej w myślach.
- Nie powinnam tutaj przychodzić, Ben. Co będzie, jeśli przyjdzie tu Twoja kuzynka? Znienawidzi cię... Lepiej już pójdę... – obróciła się w stronę wyjścia, jednak Ben przytrzymał ją mocniej i obrócił w swoją stronę.
- Nigdzie nie pójdziesz, moja droga... Jak sama stwierdziłaś – nalezą mi się wyjaśnienia.
Chłopak wbił jej ostre spojrzenie. Wyglądał poważnie – niedawno umyte, gęste na tę chwilę włosy, stojące, jakby niedawno bawił się gwoździem i kontaktem z pewnością dodawały mu powagi. Dziewczyna westchnęła.
- Dobra... Słuchaj uważnie. To było wtedy, gdy się z nim posprzeczaliście... Spotkałam go, wyżalił mi się, dałam mu kasę na żarcie, on się upił, przyszedł do mnie pijany i się do mnie dobierał, ja była w bieliźnie, jak to mam w zwyczaju sypiać, on się rozebrał... Nie do naga! – dodała panicznie – On zasnął, bo chyba pierwszy raz wypił alkohol i to w takiej ilości, a ja wzięłam środki nasenne, bo mam problemy ze snem i też zasnęłam. Rano zastała nas Gwen.
- Em... Ta historia... Jest tak głupia i dziwna... Że aż wydaje się prawdziwa... – powiedział lekko zdziwiony – Gwen chyba lekko przesadziła, spróbuje jej przemówić do rozsądku.
- Życzę powodzenia... No to... ja się już zbieram... A, Ben...
- Tak?
- Weźcie sprawcie co z Kevinem... Mam złe przeczucia co do niego... Mam nadzieje, że nic mu nie jest.
- Dobrze... Cześć! – krzyknął do już oddalającej się dziewczyny. Ta, nawet się nie odwracając, pomachała tylko dłonią.

~*~*~*~

    - Jesteś pewien, że chcesz w to wejść, Levin? Dawno tego nie robiłeś, no i ten tego... nie nakapujesz na nas tym Twoim Tennysonom?
- Przestań... Wiem, że dawno tego nie robiłem, ale spoko, przypomnę sobie wszystko... muszę to zrobić, bo inaczej zdechnę z głodu, rozumiesz! Nie będę szabrować śmietników, niczym jakiś szczur!
- Ej, ej, ej! Czy to jakaś aluzja?
- Nie stary, spoko... Tylko wiesz... Może zaczniemy od czegoś prostszego?
- Stary... to tylko jubiler... TO TYLKO ZIEMIA! NIE MA NICZEGO ŁATWIEJSZEGO!
- A supermarket? Jestem głodny, ja w przeciwieństwie do Ciebie potrzebuje kalorii, a nie...
- Nie zaczynaj. Dobra, zaczniemy od supermarketu... Levin, gdyby widzieli Cię teraz...
- Ale nie widzą, jasne! Do cholery, będziesz tu tak pierdzielić bez sensu, czy ruszysz w końcu dupę?!

~*~*~*~

    Dziewczyna powoli zbliżała się do źródła nieprzyjemnego zapachu. Mogła poczuć coraz silniejszy, dławiący smród rozkładającego się mięsa, mogła zobaczyć plagę robaków wypełzających spod szpary jakiegoś schowka, mogła zobaczyć chmarę much unoszący się nad zwłokami innych dziewczyn. Mogła, ale już nie może. Trzymając jej głowę i resztki tułowia za włosy wrzucił ją do środka. Jej martwe oczy zdawały się najpierw badać nowe towarzyszki wieczności, a potem patrzeć spod byka na mężczyznę. Do czasu, aż drzwi się zamknęły.
- Co to za dziwne uczucie w brzuchu? No, rzeczywiście, ta była inna... Ale nie lepsza od pozostałych. Czy to wyrzuty sumienia? – pomyślał na głos, stanął i poczekał chwilę, aż w końcu głośno mu się odbiło, zaśmiał się – No, teraz dobrze! Ha ha ha! Wyrzuty sumienia, ostatnio wyostrzył mi się humor.

***

Podoba się Wam rozdział? :3 Mnie nawet tak, chodź mało akcji. Tak to jest, jak się piszę bez planu, ale musiałem coś napisać. :3 Dedyk niech będzie dla Patrycji. Piszcie w komentarzu co się Wam podobało, a co nie.

PS: Tutaj macie listę dostępnych emotek. :

http://www.my-own-world.pun.pl/help.php#emoty/