Jezus maria...tyle tu błędów że aż nie chce mi się ich wymieniać...wybacz ^^" I to jeszcze w tak krótkim rozdziale...akcji też prawie w ogóle... :c Ale z tymi diagnozami śmierci było zabawne xD

''Szósty ma tylko napisane dwie diagnozy, z których wynika, że nie żyje (...)''... haha... hahahahaha Holy - przykład typowej kobiety, niestety. xD
A notka nie jest nudna ;o I dziękuję za dedykację ;p

Jeszcze nie zdążyłam przeczytać całego opowiadania, bo mam problemy ze skupieniem się w tej chwili, ale jedno daje po oczach...
DIAGNOSTYKI! Jakie "diagnostyki"? Diagnostyka to taka dziedzina, która zajmuje się diagnozowaniem. W liczbie mnogiej mogą być, co najwyżej diagnozy - wynik pracy lekarza diagnosty.

''[...]Szósty ma tylko napisane dwie diagnostyki, z których wynika, że nie żyje[...]'' - nie, no to mnie rozwaliło. xD

Podzielam Twoje zdanie, Okultyst'o'. Faktycznie jest nudna. Właściwie to nawet prolog był ciekawszy. xD

Maruda z Ciebie... Ty pesymisto jeden! Notka mi się bardzo podoba a ty marudzisz że nudna. Patrycja ma rację, notka za krótka xd. A... i uwielbiam wściekłą Holy, zwłaszcza jak morduje wszystkich samym wzrokiem... biedni chłopcy, nie radzę im zbliżać się do niej na odległość mniejszą niż dwa kilometry xd. Czekam na kolejną! I zamiast marudzić masz pisać! Bo Cię znajdę i zamorrrrduje! ;D

Według mnie - jest nudna. xD A krótka jest, no rzeczywiście, ale następna będzie, według mnie ciekawsza i dłuższa.

    Chłopak leżał w łóżku ze słuchawkami na uszach. Nuda zżerała go od środka. W głębi serca miał nadzieje, że coś wkrótce się wydarzy, jednak skazany był na wegetacje w swym pokoju. Wyjść na zewnątrz również nie mógł, mimo iż pogoda była świetna. Nieźle sobie nagrabił ostatnio, gdy razem z Bobo wymknęli się nocom. Może to nic takiego, gdyby się nie zgubił i nie wrócił do Providence po dwóch dniach. Ale, mimo wszystko – nie żałował. Nagle drzwi do jego pokoju otworzyły się, a do środka wszedł mężczyzna w zielonym garniturze. Rex podniósł się do pozycji siedzącej wzdychając ciężko i ściągając słuchawki.
- Puka się... – mruknął smętnie, widać było po nim, że ma nie najlepszy nastrój.
- Pukałem, nikt nie mówił, bym nie wchodził, więc wszedłem... – beznamiętnie – Skoro Ci się tak nudzi... To może trening Cię rozrusza?
– chłopak parsknął.
- Nie, dzięki, aż tak mi się nie nudzi...
- To może inaczej – za pięć minut widzę Cię na sali treningowej. – Rexowi przez chwile wydawało się, że Szósty się uśmiechnął.
- Nie, to nie możliwe... – pomyślał wstając, gdy ten już wyszedł. Zaczął lekko się rozciągać, mięśnie mu zwiotczały od leżenia bez przerwy. Po minucie wyszedł z pokoju i poczłapał do sali treningowej. Tam czekały na niego ćwiczenia, te same, co zwykle. Nawet walka dla niego wyglądała podobne – generuje maszyny, rozwala, wygrywa. Choć ostatnio aktywność E.V.O. zmalała, więc w formie raczej nie był. Mimo to z treningu wyszedł bez jakiś widocznych obrażeń. Przynajmniej trochę się rozruszał. Minął Szóstego z lekkim uśmiechem i ruszył do Holi, do laboratorium. Kobieta wyglądała marnie, była blada, miała podkrążone oczy, wokół niej walały się dokumenty. Przepisywała coś z papierów na komputer i na odwrót. Nagle zmięła kartki, które trzymała w ręce i rzuciła zbędną makulaturę na bok, a następnie zaczęła przegrzebywać stos dokumentów.
- Zgubiłaś tam coś, a może kogoś? – spytał. Holiday lekko podskoczyła, najwyraźniej ją przestraszył.
- Nie... tak... tak jakby... Nie mam teraz czasu na pogaduszki, masz coś do mnie?
- Tak, przyszedłem na badania... Co się dzieje? Źle wyglądasz...
- Te wasze cholerna badania... Baza danych po prosu... zdzikła, inaczej tego opisać nie umiem. Twoje wyniki ma Bobo, Szósty ma tylko napisane dwie diagnozy, z których wynika, że nie żyje, ja miałam już dawno wysłać te cholerne dokumenty dalej, ale muszę ręcznie spisywać rzeczy, szukać dat i sprawdzać, czyje wyniki są czyje... Ja chyba zaraz tu...
- Spokojnie Holi... Może zrobisz sobie przerwę? – przerwał jej Szósty, martwił się o nią, ale jak zwykle nie dawał po sobie niczego poznać.
- Łatwo Ci mówić, a kto to zrobi za mnie? No właśnie, nikt... Po prostu dajcie mi teraz święty spokój, żadnych badań, póki co, bo się pogubię... jeszcze bardziej.
- Kiedy ostatnio spałaś? – spytał Rex, lecz ta rzuciła obojgu wściekłe spojrzenie, po którym wróciła do pracy. Chłopak wycofał się powoli – W tym stanie lepiej jej nie drażnić... – wyszeptał Szóstemu.
- Słyszałam! – krzyknęła nawet się nie odwracając.
Chłopak wrócił do swego pokoju, natomiast Szósty podszedł do kobiety.
- Może mogę Ci jakoś...
- Tak, nie przeszkadzając mi. – odpowiedziała natychmiastowo. Mężczyzna westchnął tylko i wrócił do siebie. Rebecca natomiast nadal ślęczała przy papierach. Nie spała już od kilku dni starając się uporządkować dane, jednak im bardziej się w to wgłębiała, tym więcej nieprawidłowości znajdowała. W dodatku mało jadła i piła, przez co była rozdrażniona, głowa ją bolała... Dobrze, że nie ma miesiączki, bo chyba by ktoś stracił głowę.
Właśnie przepisywała coś z komputera, gdy nagle na ekranie pojawił się Biały.
- Ile mam czekać na zestawienie dokumentów za ubiegły miesiąc?! – wydarł się na powitanie.
- Robię wszystko, co w mojej mocy. Komputer pomieszał wszystkie wyniki i teraz...
- Nie obchodzi mnie to. Do końca tygodnia chce widzieć wszystkie wyniki. – po czym zniknął. Kobieta jeszcze chwile spoglądała w ekran, jakby próbowała kogoś uśmiercić wzrokiem. Zacisnęła pięść i uderzyła nią w biurko. Zamknęła oczy i powoli się uspokoiła.
- Nie czas na złość... muszę się brać do roboty...
[html]<hr>[/html]
Wiem, wiem... notka nudna jak flaki z olejem. D: Ale to dopiero rozdział pierwszy. Obiecuje, że drugi będzie ciekawszy. Walcie śmiało co źle, a co dobrze.
Dedykacja dla Memory.